Co roku w programie MDAG pojawiają się najlepsze filmy dokumentalne o muzyce i sztuce. W tym roku do konkursu o Nos Chopina, którego patronem jest Marszałek Województwa Mazowieckiego, zostało zakwalifikowanych 12 filmów. To opowieści zarówno o wybitnych postaciach kultury, od Piny Bausch przez Jean-Luca Godarda, Jane Campion aż po Nan Goldin czy Nam June Paika, jak i ważnych zjawiskach oraz ośrodkach rozwoju sztuki. 

Muzyka i taniec

„Tańcząc Pinę” (Dancing Pina) Floriana Heinzen-Zioba to hołd dla unikalnych metod pracy jednej z najważniejszych choreografek i artystek tańca nowoczesnego. Opowiada o dwóch zespołach na dwóch kontynentach, których młodzi tancerze_ki odkrywają na nowo choreografie Bausch. Z kolei na potrzeby stworzenia filmu „Muzyka dla czarnych gołębi” (Music For Black Pigeons) Andreas Koefoed i Jørgen Leth przez 14 lat podążali za jednymi z najbardziej twórczych, uznanych, ale i ekscentrycznych artystów jazzowych. Wśród nich są Jacob Bro, Bill Frisell, Paul Motian, Lee Konitz, Joey Baron czy Midori Takada. Szukali intymnych momentów, w których powstaje muzyka i nawiązują się więzi. 

Bohaterami_kami filmu „Pianoforte” Jakuba Piątka są młodzi uczestnicy prestiżowego Konkursu Chopinowskiego z różnych stron świata, których życie od dzieciństwa było podporządkowane grze na fortepianie. Wszyscy dzielą podobne marzenie i zostaną bezlitośnie zweryfikowani przez konkursowy mechanizm. Barwnym i pięknie nakręconym musicalem dokumentalnym jest z kolei „Dublin. Muzyka z North Circular” (North Circular) Luke’a McManusa. Poznajemy w nim North Circular Road w Dublinie oraz jej społeczność i historię klasy robotniczej przez pryzmat obecnej tam sztuki.

Fotografia

„Całe to piękno i krew” (All the Beauty and the Bloodshed) Laury Poitras to film nominowany do Oscara® oraz zwycięzca Festiwalu w Wenecji. Reżyserka pokazuje życie i twórczość legendarnej fotografki Nan Goldin ze swojej perspektywy. Obecnie artystka-aktywistka walczy z koncernem farmaceutycznym odpowiedzialnym za kryzys opioidowy w Stanach Zjednoczonych. O Luigim Ghirrim, fotografie z regionu Emilia Romana, którego niezwykła wrażliwość zrewolucjonizowała współczesną fotografię, opowiada Matteo Parisini w filmie „Bezmiar. Świat Luigiego Ghirriego” (Infinity. The World of Luigi Ghirri).

Sztuka nowych mediów

Do świata sztuki nowych mediów zaprasza nas Amanda Kim w filmie „Nam June Paik. Księżyc to najstarszy telewizor” (Nam June Paik: Moon Is The Oldest TV). Paik był jednym z najbardziej wpływowych artystów XX wieku. To on wymyślił pojęcie infostrady (electronic superhighway) na długo przed narodzinami internetu i jest twórcą wideo-artu. Tam, gdzie większość ludzi widziała kable, obwody, ekrany i lampy katodowe, Paik widział miliony możliwości i rozpikselowane obrazy czegoś wzniosłego.

Malarstwo 

Trudności, na jakie napotyka młode pokolenie malarzy_ek, przedstawia Lea Glob w filmie „Apolonia, Apolonia”, który zdobył główną nagrodę na festiwalu IDFA w Amsterdamie. Duńska reżyserka spotkała po raz pierwszy Apolonię Sokol w 2009 roku. Artystka wyrosła z undergroundowej sceny teatralnej w Paryżu, prowadząc życie charakterystyczne dla tamtejszej bohemy. Apolonia przez długi czas starała się odnieść sukces jako malarka, chociaż to zadanie okazało się niezwykle trudne. Czy w końcu bohaterka zdobędzie zasłużone uznanie?

Kino

Godard, Campion, Herzog - te nazwiska są znane większości osób kochających kino. Opowieści o ich twórczości i dorobku okazują się równie fascynujące, co ich wielkie dzieła. W „Kinie według Godarda” (Godard Cinema) Cyril Leuthy opowiada o twórcy, który w ciągu 91 lat życia nakręcił ponad 120 filmów. Poznajemy życie i obejmującą prawie siedem dekad twórczość znanego filmowca: od dzieciństwa, przez pracę jako krytyk w „Cahiers du Cinéma”, sukces debiutanckiego „Bez tchu”, intensywne lata 60. XX wieku, okres maoizmu i eksperymenty z formatem telewizyjnym, aż po powrót do fikcji na początku lat 80. XX wieku. „Jane Campion: kobieta kina”  (Jane Campion, The Cinema Woman) Julie Bertuccelli jest portretem pionierki. Campion jako pierwsza kobieta zdobyła Złotą Palmę na festiwalu filmowym w Cannes w 1993 roku za film „Fortepian”. W ciągu 40 lat pracy wypracowała autorytet i silną pozycję w branży całkowicie zdominowanej przez mężczyzn. O mistrzu kina, artyście, poecie, poszukiwaczu prawdy, podróżniku w kolonialnym hełmie, marce, memie, aktorze, oryginale nie do podrobienia, przepowiadaczu katastrofy i legendzie, czyli Wernerze Herzogu opowiada z kolei Thomas von Steinaecker w filmie „Werner Herzog. Radykalny marzyciel” (Werner Herzog: Radical Dreamer). 

„Amatorski klub filmowy” (A Bunch of Amateurs) Kim Hopkins nie opowiada może o wybitnych i znanych twórcach, ale na pewno mówi wiele o miłości do ruchomych obrazów. To zabawny i poruszający portret artystycznego szaleństwa członków jednego z najstarszych amatorskich klubów filmowych na świecie, który balansuje na krawędzi przetrwania. Planują projekty, w których łączą swoje talenty i pasję do majsterkowania. Prezentują je skromnej publiczności w chylącym się ku upadkowi budynku.